Kubizm obrazy
Kubizm dzięki zastosowaniu takich technik jak deformacja, dekonstrukcja i kolaż, wywarł wielki wpływ na nowoczesną estetykę. Jednocześnie stal się impulsem do rozwoju takich kierunków jak: konstruktywizm, futuryzm oraz ekspresjonizm.
Rozwój Kubizmu zakończył się wraz z wybuchem I wojny światowej. Z czasem zaczęły się ujawniać jego wpływy.
Szczególnie silnie zainspirował on dwie przeciwstawne koncepcje sztuki. Uproszczenia i rozkład przedmiotu w kubizmie doprowadziły do powstania abstrakcji geometrycznej. Spora liczba artystów wzięła z kubizmu jedynie jego najbardziej zewnętrzną formę, czyli stylizację geometryczną. Zjawisko to szczególnie można było obserwować w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Kubizm wyraźnie zaznaczył się w twórczości artystów polskich, takich jak Tadeusz Makowski, Leon Chwistek, Andrzej Pronaszko, Tytus Czyżewski, Witkacy.
Tadeusz Makowski w Akademii Krakowskiej był uważany za najzdolniejszego z uczniów Jana Stanisławskiego, który był twórcą polskiej szkoły krajobrazu. Malował głównie pejzaże, które były przepełnione słońcem, a jednocześnie upstrzone jaskrawymi plamami kwiecia. Makowskiego różniło od kubistów to, że malował w ciepłych kolorach i bardzo jaskrawych. Gdy ukończył Akademię w Krakowie wyjechał do Paryża.
W roku 1908, brał udział w tzw. „Sporze o trzeci wymiar”, który wówczas w Paryżu rozgorzał na dobre. Młodzi artyści gardzili już sposobem widzenia świata przez impresjonistów oraz naturalistów. Oczekiwali od sztuki aby czerpała ze świata rzeczywistości, aby przedstawiała go za pomocą własnych form.
Wśród artystów byli tacy, którzy uważali, że świat trzeba sprowadzić do stożka, walca, kuli i sześcianu. Inni byli za tym, aby wszystko jeszcze bardziej uprościć, tak jak ma to miejsce w sztuce murzyńskiej lub dziecinnych rysunkach.
Wybuch wojny zmusił Makowskiego jako cudzoziemca do opuszczenia Paryża. Wyjechał więc do małego miasteczka w Bretanii. Obrazy powstałe w Bretanii, głównie pejzaże, wzbudziły w Paryżu prawdziwy zachwyt.
Makowski przedstawiciel Kubizmu
Tadeusz Makowski docelowo poświęcił się malowaniu ludzi, a przede wszystkim dzieci. Najsłynniejszym obrazem Makowskiego jest „kapela dziecięca”. Z pamiętnika, który Makowski przez cały czas prowadził, można znaleźć opis grupki muzykantów, pozujących do tego obrazu. Dość szczegółowo odmalowane zostały nie tylko muzykujące dzieci. W tle możemy dostrzec dziewczęta wyglądające przez okno, klatkę z kanarkiem i koguta na płocie. Ten obraz nie do końca zadowolił malarza. Ideałem byłoby uproszczenie nieco rysunku i namalowanie dzieci, w postaci drewnianych kukiełek, takich jakimi dzieci na całym świecie się bawią i jakimi on sam się bawił w dzieciństwie. Od tego momentu jeśli pojawiają się figurki dzieci w obrazach makowskiego, to występują w formie krasnali. Figurki te z czasem upraszczają się coraz bardziej. Kapela dziecięca na ich tle wydaje się być jakimś szczytem komplikacji.
Dorośli także stają się bohaterami obrazów Makowskiego. Wystarczy jednak raz spojrzeć na te obrazy, by przekonać się, że i te mają uproszczony rysunek. Niezbyt wiele machnięć pędzla stworzyło „Skąpca”, słynnego „Szewca” czy chociażby „Starców w barze”, „Palących fajki”, „Jazzmanów”. Tak samo „Dziada i babę”, którzy sterani życiem siedzą na ławeczce. Może przed domem? A może w domu? Makowski nie bawi się w szczegóły. Dla Makowskiego nie jest ważne gdzie oni siedzą. Chodzi o to, by odmalować ich starość wiernie, ale i jednocześnie bez zbędnego rozdrabniania się. Taki styl w malarstwie Makowskiego dominuje do samego końca.
Przy pomocy ludzików-kukiełek Makowski przedstawia historię życia wielu ludzkich istnień. W zasadzie każda postać z jego obrazu w jakimś stopniu przypomina Pinokia. To sprawia, że najbardziej jego malarstwo przemawiało i przemawia do dzieci.
Tadeusz Makowski marzył o tym, by zaistnieć ze swoim malarstwem w ojczyźnie. W kraju twierdzili, że on maluje jak nie Polak. Kiedy natomiast przebywał w Paryżu, to krążyła opinia, że maluje jak typowy Słowianin, a jego obrazy przypominają polską sztukę ludową. Za życia Makowskiego tylko jeden obraz trafił do kraju. Muzeum Narodowe w Warszawie zakupiło „Kapelę dziecięcą”. To właśnie ten obraz przyniósł malarzowi pośmiertną sławę wśród wszystkich polskich dzieci.
Tadeusz Makowski uważany jest za jednego z najoryginalniejszych polskich artystów. Jego poglądy na sztukę zapisywał skrzętnie w swoim pamiętniku. Był jednym z nielicznych artystów, który pozostawił po sobie takie szczegółowe notatki. Jego pamiętnik to kopalnia wiedzy o nim i środowisku artystycznym w Paryżu lat 20-tych. Pamiętniki są potwierdzeniem tego co widać w obrazach: ile naprawdę dla Makowskiego znaczyło zdanie Cezanne`a: „naturę traktuj jako walec, kulę i stożek”. A ile znaczyło ono dla Picassa, Braqua i Legera?